MARTIN IWANOWICZ LATSIS
Martin Ivanovich Lācis (ros. Мартын Иванович Лацис łotewski: Mārtiņš Lācis) urodził się 14 grudnia 1888 roku jako Jānis Sudrabs. Wśród bolszewików od 1905 roku, aktywnie działał podczas rewolucji 1905 roku oraz 1917 będąc członkiem Komitetu Wojskowo-Rewolucyjnego.
W latach 1918-1921 był członkiem Kolegium Wszechrosyjskiego Czeka. Aktywnie działał na terenie Ukrainy z ramienia WCzK, gdzie był zastępcą przewodniczącego. W 1920 roku wydał książkę „Dva goda borby na vnutrennom fronte” („Dwa lata walki na froncie wewnętrznym”, Moskwa: Gos. izd-vo, 1920), w której zachwycał się absolutnym terrorem wobec wrogów klasowych i propagował dotkliwe represje będąc filarem Czerwonego Terroru.
Ustanowił zasadę, że o wyrokach decydować mają nie wina czy niewinność, ale klasa społeczna. Jest cytowany jako wyjaśniający Czerwony Terror w następujący sposób:
Nie szukaj w zebranych materiałach dowodów na to, że podejrzany działał lub wypowiadał się przeciwko władzom sowieckim. Pierwsze pytanie, które powinieneś mu zadać, to do jakiej klasy należy, jakie jest jego pochodzenie, wykształcenie, zawód. Te pytania powinny zadecydować o jego losie. To jest esencja Czerwonego Terroru.
Był wysokim oficerem bezpieczeństwa na terenie obecnej Łotwy. W latach 1932-1937 Latsis był dyrektorem Rosyjskiej Akademii Ekonomicznej im. Plechanowa. Pod koniec lat trzydziestych padł ofiarą stalinowskich czystek. Został aresztowany 29 listopada 1937 i oskarżony przez komisję NKWD i prokuratora ZSRR o należenie do „kontrrewolucyjnej, nacjonalistycznej organizacji”. Został rozstrzelany 11 lutego 1938 r. przez pluton egzekucyjny.
W 1956 r. Kolegiata Wojskowa Sądu Najwyższego ZSRR dokonała rehabilitacji politycznej.